Τον Αύγουστο του 2019 αποφάσισα από κοινού με τον καλό φίλο και συνάδελφο Πάνο Ιατρίδη να προσεγγίσω ξανά την υπόθεση "ΚΑΦΑΟ" ή αλλιώς 'KV', KabelVerzweiger, διακλαδωτής, καλωδιοκατανεμητής και άλλα ηχηρά παρόμοια. Φυσικά η πρωτοβουλία ανήκει στον Δήμο Αθηναίων ο οποίος υποστηρίζει τη δράση στο πλαίσιο της αναβάθμισης της περιοχής του "Εμπορικού Τριγώνου".

Όπως έλεγα και τον Απρίλιο του 2017, μετά το project της πλατείας Καραμάνου:

 "Ως εικαστικός αντιλαμβάνομαι την καλλιτεχνική παρέμβαση στην πόλη ως απολύτως αναγκαία, καθώς νοηματοδοτεί αμφίδρομα την ύπαρξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας και την ίδια την αστική ζωή. Η τέχνη γίνεται λειτουργικό κομμάτι της πόλης και οι πολίτες την χρησιμοποιούν συνειδητά ή ασυνείδητα με αποτέλεσμα την παραγωγή πολιτιστικής συνείδησης που απευθύνεται στο σύνολο. Το «Τρίγωνο» φιλοδοξεί να γίνει ένα τέτοιο πεδίο λειτουργικού πολιτισμού, αλλάζοντας την ψυχολογία της καθημερινότητας.” 

Στις παραπάνω σκέψεις που κατέστησαν και αυτό το έργο απαραίτητο για μάς, να προστεθεί και τούτο: η αγάπη μας για την Αθήνα που αυτή τη φορά αποτέλεσε εμφατικά το αντικείμενό μας.

Η ιδέα: 

Η Αθήνα είναι ένα διαρκές παλίμψηστο που μεταβάλλεται αδιαλείπτως, μια πόλη που δεν θέλει ή δεν καταφέρνει να χάσει την ιστορικότητα τής κάθε σπιθαμής της. Σε αντίθεση με πολλές λαμπρές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες των οποίων το μπαρόκ μεγαλείο στέκει αναλλοίωτο αιώνες, η ελληνική πρωτεύουσα ανθίσταται με τον δικό της τρόπο στον χρόνο διατηρώντας μια σχέση ανεξαρτησίας μαζί του: δεν αποβάλλει την ιστορία της καθημερινότητάς της, ούτε την διατηρεί. Την εξελίσσει υφαίνοντας τις νέες απόψεις πάνω από τις παλιές, δημιουργώντας μια πολύχρωμη κουρελού. Την αναγνωρίζεις. Είναι αυτή η ίδια που βλέπεις στην ελληνική ταινία, λίγο πιο σκουριασμένη, πιο πυκνή, πιο ψηφιακή, πιο διεθνής, πιο γερασμένη αλλά και ολοκαίνουργια. Είναι η πρωτεύουσα της ώσμωσης του χθες και του σήμερα με όρια ασαφή, η πόλη που αν ακουμπήσεις το αφτί στην αδρή άσφαλτο θα ακούσεις τις ερπύστριες των αρμάτων κι αν σηκώσεις το βλέμμα θα δεις τον τουρίστα να περνά με το φανταχτερό ηλεκτρικό πατίνι. Το ΚΑΦΑΟ με το ορθογώνιο σχήμα του γίνεται το τρισδιάστατο μέσο αυτής της σχέσης του τότε και του τώρα. Μετατρέπεται σε μία τηλεόραση δύο όψεων, σε μια χρονομηχανή που η μια της πλευρά βλέπει την παλιά μορφή της πόλης και η άλλη τη σύγχρονή της, με το ίδιο το μέσο που θα την έβλεπε τότε, με το ίδιο μέσο που την βλέπει σήμερα. Από το 1960 στο 2020, από την αναλογικότητα της ασπρόμαυρης ανάμνησης στην ιλιγγιώδη ταχύτητα των ψηφιακών χρωμάτων.

Διαρκές σύμβολο της εξέλιξης της πόλης, η πλατεία Ομονοίας που με τις οβιδιακές της μεταμορφώσεις αποτελεί συνώνυμο της αλλαγής, όμως είναι πάντοτε αυτή η ίδια, παραδομένη στην αδιάκοπη βιαστική καθημερινότητά της. Το έργο βρίσκεται απέναντι από το Δημαρχείο της Αθήνας, λίγα μέτρα από την πλατεία Ομονοίας που ετοιμάζεται για ακόμη μια φορά να μεταμορφωθεί.